Gelukkig bij het zien van een reiger

Sinds de jaren 80, na de laatste strenge winters, waarbij reigers erg in aantal afnamen,
wordt ik gelukkig als ik een reiger zie.
Mijn hart maakt een sprongetje als ik vanuit de trein langs een slootje
een reiger in het water zie staren.
Wat is dat dan dat mij zo gelukkig maakt? Het overleven van die reiger na de “barre” winter?  Ook in mijn leven zijn barre tijden dat ik meer staar dan echt tot leven kom.
Ik leef wel door, maar meer in mijzelf opgesloten. Ik heb dan moeite om de dag te beginnen. Eenmaal op gang, gaat het – met wat moeite – best wel.
Waar wordt een mens gelukkig van?
Dat is voor ieder mens weer anders, maar de natuur inspireert velen.
De kracht (“onkruid”), de ruimtelijkheid (zee), de ingetogenheid (reiger), de geur (sering), maar ook de uitbundigheid (vogelgezang) van de natuur
zijn allemaal bronnen van geluk voor mij als mens.
Ik denk niet dat ik daar alleen in sta.
Maar voor mij is de reiger een overlever, die ingetogen, maar ook zelfbewust is.
Voor mij een geluksmomentje.
Dat wens ik mijzelf (en u) toe!

Angeline Gribnau